Αναστασία Καπρέτσου: «Μπορεί να μην έχουμε στην κουλτούρα μας το σύγχρονο και το μπαλέτο, έχουμε όμως άλλους χορούς πιο αυτοσχεδιαστικούς κι ελεύθερους»
Αποκλειστική συνέντευξη της Αναστασίας Καπρέτσου στον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Η ηθοποιός και χορεύτρια, Αναστασία Καπρέτσου, παίρνει την «Μπλε» θεατρική σκυτάλη από τον Παντελή Πάγκαλο και τον Ντέιβιντ Νεγρίν και ξετυλίγει το γαϊτανάκι των αναμνήσεων ενός… γαλάζιου ταξιδιού, με συνταξιδιώτη τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, σε μια αποκλειστική συνέντευξη, μεταξύ άλλων, για τον προορισμό… της ζωής στο θέατρο, την εμπειρία της συνεργασίας και τον απολογισμό των συναισθημάτων, την Αθήνα, την Πάτρα και το Αγρίνιο, το τσιφτετέλι, την εξέλιξη του χορού, τη μουσική και την εκπαίδευση, τη χορευτική κουλτούρα της Ελληνίδας και τα χορευτικά τηλεοπτικά shows, γιατί ορισμένοι… «δεν έχουν γνωρίσει τη μαγεία του χορού και δεν έχουν κατανοήσει το τι χρειάζεται να θυσιάσεις, προκειμένου να φτάσεις στο στόχο σου!»
Αν ο χορός ήταν τραγούδι, βιβλίο, ταινία και θεατρική παράσταση, τι θα ήταν;
Δύσκολη ερώτηση… Νομίζω πως αν μιλούσαμε για θεατρική παράσταση θα τον συνδύαζα σίγουρα με το «Μπλε»! Το βαθύτερο νόημα του «Μπλε» για μένα είναι η συνεργασία με τον συνοδηγό σου στο ταξίδι που κάνετε μαζί, όσο μακρύ κι αν είναι αυτό, οι αλληλουποχωρήσεις που γίνονται προκειμένου να πετύχετε κάτι μαζί και να μη μείνει κανείς παραπονεμένος, η χαρά που μοιράζεσαι μαζί του, όταν πετυχαίνεις. Όλα αυτά είναι κοινά στοιχεία μ’ αυτά του χορού και σίγουρα καλείσαι να τα ζήσεις σε κάθε είδους σχέση θα έλεγα.
Γεννηθήκατε στην Πάτρα, μεγαλώσατε στο Αγρίνιο και μένετε, πλέον, στην Αθήνα. Είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να κυνηγήσετε τα όνειρά σας το «κλεινόν άστυ», με αφορμή και τις σπουδές σας στο Πανεπιστήμιο ή δεν αποκλείετε τίποτα στο μέλλον, προσωπικά και επαγγελματικά;
Η αλήθεια είναι πως επέλεξα την Αθήνα ακριβώς γι’ αυτό. Πιστεύω πως θα έχω περισσότερες ευκαιρίες εδώ σε θέματα που αφορούν στο χορό και εννοείται θα τις κυνηγήσω όλες για να φτάσω εκεί που θέλω! Το Τμήμα Μουσικολογίας, στο οποίο σπουδάζω, ήταν από τις πρώτες μου επιλογές οπότε απλώς έκανε την απόφασή μου πιο εύκολη. Όσο αφορά στο μέλλον μου και το πού με βλέπω, δεν μπορώ να είμαι απόλυτη. Η Αθήνα είναι γεμάτη κρυμμένους θησαυρούς και σίγουρα είναι μία πολύ καλή αρχή για το οτιδήποτε θες ν’ ακολουθήσεις σε οποιονδήποτε τομέα. Δεν αποκλείω το γεγονός, όμως, να γυρίσω στο Αγρίνιο ή ακόμα και στην Πάτρα, την οποία σαν πόλη αγαπώ.
Τελικά ποιος ήταν ο προορισμός του… «Μπλε» και ποιος ο δικός σας;
Πιστεύω πως σαν παράσταση το «Μπλε» σκόπευε στο να απεικονίσει τον κόσμο στον οποίο ζούμε, έναν κόσμο «τακτοποιημένο», όπως θα τον θέλαμε, που όμως αποκτά άλλο νόημα τη στιγμή που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως δε ζεις μόνος σου σ’ αυτόν και καταλαβαίνεις πως χρειάζεται να συμβιβαστείς και με τα «θέλω» των άλλων. Προορισμός της, λοιπόν, έτσι όπως το έλαβα εγώ, θα έλεγα πως ήταν να φτάσει στις καρδιές όλων όσοι την παρακολούθησαν και να δώσει αυτό ακριβώς το μήνυμα, αφήνοντας πάντα ανοιχτή την επιλογή για τον θεατή να το τοποθετήσει στο πλαίσιο οποιασδήποτε σχέσης αυτός φαντάζεται και έχει ανάγκη να δει!
Ο δικός μου προορισμός δε διαφέρει πολύ απ’ αυτόν του έργου. Από τις πρώτες πρόβες που κάναμε με τον Παντελή ήθελα πολύ να μπω στο νόημα του «Μπλε» και να δω εάν μέσα απ’ όλο αυτό μπορώ να δω τα πράγματα έτσι όπως τα φαντάστηκε ο Ντέιβιντ. Η αλήθεια είναι πως ταυτίστηκα με πολλές στιγμές του και δεν το περίμενα. Εννοείται πως ως στόχο είχα και την εξέλιξή μου ως χορεύτρια, αφού όλο αυτό ήταν κι ένα πειραματικό στάδιο για το τι μπορώ να κάνω στο χώρο του θεάτρου με το αντικείμενό μου.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις που αποκομίσατε από το «ταξίδι» της συγκεκριμένης θεατρικής παράστασης; Τι θα κρατήσετε για πάντα μέσα σας;
Είδα πολλά πράγματα που ήταν καινούργια για μένα. Ο τρόπος με τον οποίο στήνεται μία επαγγελματική παράσταση, οι άνθρωποι που δουλεύουν γι’ αυτήν, οι ευθύνες που έχει κάποιος στο χώρο αυτό… Πολλά πράγματα που δε γνώριζα και μ’ εντυπωσίασαν. Το «Μπλε» είναι μια παράσταση που με άγγιξε πραγματικά, τόσο για το θέμα το οποίο διαπραγματεύεται και τον ιδιαίτερο τρόπο που το κάνει αυτό (χωρίς λόγια) όσο και για τους ανθρώπους που δούλεψαν γι’ αυτό κι έχω την πραγματικά μεγάλη τιμή να συνεργάζομαι! Για πάντα μέσα μου πιστεύω θα μείνουν οι ατελείωτες ώρες προβών που κάναμε στο στούντιο του Χρήστου, όπου και τους γνώρισα όλους και φυσικά αυτό που ένιωσα τελειώνοντας την πρώτη μας παράσταση! Ήταν κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Μάλλον ένιωθα περήφανη και υπερβολικά χαρούμενη για το ταξίδι που αρχίζαμε…
Διαβάσατε τις δύο συνεντεύξεις του συμπρωταγωνιστή σας, του Παντελή Πάγκαλου και του σκηνοθέτη, Ντέιβιντ Νεγρίν, στον υπογράφοντα; Αν ναι, με το χέρι στην καρδιά, υπήρχε κάτι που δεν γνωρίζατε, κάτι που σας εξέπληξε ή κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;;; (τώρα που τελείωσε η παράσταση είναι η ευκαιρία να… πάρετε το αίμα σας πίσω!) Πόσο σίγουροι είστε ότι και οι δύο θα διαβάσουν τώρα τη δική σας και θα σας σχολιάσουν ευμενώς;
Ειλικρινά, απ’ αυτά που έχω διαβάσει, πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι που να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Με τον Παντελή και τον Ντέιβιντ είχαμε κάτσει και συζητήσει από την αρχή για την παράσταση. Στην αρχή λειτούργησε όντως πιο αυτοσχεδιαστικά, ώστε να βρούμε το σωστό ρυθμό που έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε και να φτιάξουμε την ιστορία πάνω στις οδηγίες που είχε δώσει ο Ντέιβιντ. Όλο αυτό θέλω να πιστεύω ότι όντως λειτούργησε πολύ καλά, γιατί πραγματικά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι αγωνία είχαμε όλοι για το τι θα βγει στη σκηνή και τι βαθμό ανταπόκρισης θα έχει. Δεν έχω να πάρω το αίμα μου πίσω από κανέναν! Ήταν μία πραγματικά άψογη συνεργασία απ’ όλες τις πλευρές. Τώρα, για τα σχόλια που θ’ ακολουθήσουν από Ντέιβιντ και Παντελή, δεν ανησυχώ, έχουμε τον τρόπο μας εμείς να επικοινωνούμε!
Ποιο είδος χορού εκτιμάτε ότι θ’ απασχολήσει τη νέα γενιά της επόμενης δεκαετίας; Υπάρχει αυτό σήμερα ή δεν έχει εφευρεθεί ακόμα; Εξελίσσεται ο χορός στην εποχή μας;
Αν μπορούσα να μαντέψω ένα είδος που θ’ απασχολούσε περισσότερο τη νέα γενιά τα επόμενα χρόνια, θα έλεγα σίγουρα τα πιο commercial είδη, διότι αυτά διαφημίζονται περισσότερο και φαίνεται ν’ αρέσουν πιο πολύ στον κόσμο.
Βεβαίως θεωρώ πως εξελίσσεται ο χορός στην εποχή μας, απλώς ακολουθεί κάθε φορά τις διαφορετικές ανάγκες της εποχής. Πάντως, όσο περνάνε τα χρόνια, φαίνεται να έχει σίγουρα μεγαλύτερη ανταπόκριση στον κόσμο και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.
Όταν με το καλό αποφοιτήσετε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, φαντάζεστε τον εαυτό σας στην εκπαίδευση ή έχετε άλλες βλέψεις, με βάση τη μουσική, το χορό και το θέατρο;
Δεν είμαι σίγουρη εάν θα ήθελα να μπω στον χώρο της εκπαίδευσης όσο αφορά στη μουσική τουλάχιστον. Αυτή τη στιγμή έχω στο μυαλό μου ν’ ασχοληθώ κυρίως με το χορό, όχι τόσο στο κομμάτι της διδασκαλίας ακόμα αλλά κυρίως ως performer. Με το θέατρο δεν μπορώ να γνωρίζω τι θ’ ακολουθήσει, αλλά είμαι ανοιχτή σε οτιδήποτε προκύψει!
Έχει η Ελληνίδα κουλτούρα χορού; Υπάρχουν στερεότυπα αναφορικά με το χορό στην ελληνική κοινωνία; Αιτιολογήστε την απάντησή σας.
Σίγουρα η Ελληνίδα έχει μέσα στην κουλτούρα της τον χορό. Σε στιγμές χαράς και διασκέδασης (και όχι μόνο) κάθε λαός έχει τις δικές του παραδόσεις σχετικά με τον χορό. Μπορεί να μην έχουμε στην κουλτούρα μας το σύγχρονο και το μπαλέτο, έχουμε όμως άλλους χορούς πιο αυτοσχεδιαστικούς κι ελεύθερους. Αυτό πιστεύω πως έχει δημιουργήσει το στερεότυπο ότι ο Έλληνας χρειάζεται να είναι μερακλής και «βαρύς», αποκλείοντας, με αυτόν τον τρόπο, από την κουλτούρα του, τους χορούς που ανέφερα προηγούμενα. Επίσης, πολλοί θεωρούν ότι ο χορός δεν είναι ένα επάγγελμα ισάξιο των άλλων. Για μερικούς άλλους παραμένει απλώς ένα χόμπι. Το άσχημο είναι ότι αυτά λέγονται από ανθρώπους που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με το χορό, δεν έχουν γνωρίσει τη μαγεία του και δεν έχουν κατανοήσει το τι χρειάζεται να θυσιάσεις, προκειμένου να φτάσεις στο στόχο σου! Εμένα η γνώμη μου είναι πως έχει μέλλον ως επάγγελμα και θέση στην κουλτούρα μας και θα έπρεπε να λαμβάνεται περισσότερο στα σοβαρά.
Το τσιφτετέλι διδάσκεται; Eίναι αποδεκτή κατηγορία χορού; Αν σας ζητούσαν να συμμετέχετε σε ανάλογη τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης τηλεθέασης και να χορέψετε κάτι αντίστοιχο, σε τραγούδι της επιλογής σας, θα το κάνατε;
Το τσιφτετέλι δεν ξέρω εάν μπορεί να διδαχθεί. Το βρίσκω αρκετά αυτοσχεδιαστικό. Δεν είναι από τα είδη που προτιμώ να χορέψω για να διασκεδάσω, όμως εάν το σηκώνει η περίσταση, δε θ’ αντισταθώ ιδιαιτέρως! Πιστεύω πως δεν είναι απλώς μία αποδεκτή κατηγορία χορού, αλλά ίσως η πιο διαδεδομένη στην κουλτούρα μας. Προσωπικά δε νομίζω να πήγαινα να χορέψω τσιφτετέλι σε τηλεοπτική εκπομπή, δεν είναι απλώς του γούστου μου και δεν έχω εμπειρία σ’ αυτό.
Τα τηλεοπτικά προγράμματα που έχουν ως βάση το χορό, έχουν βοηθήσει στην αποδοχή και την απενοχοποίηση του χορού στην ελληνική κοινωνία ή τον έχουν ευτελίσει, συντελώντας στην αντίθετη κατεύθυνση, όπως διατείνονται πολλοί; Eίστε υπέρ ή κατά και για ποιο λόγο;
Δε νομίζω πως ο αρχικός σκοπός οποιουδήποτε χορευτικού show ήταν να ευτελίσει κάποιον. Σίγουρα βοηθά στο ν’ αλλάξει η λανθασμένη αντίληψη του κόσμου για το τι είναι χορός, χωρίς αυτό, όμως, να αποκλείσει το γεγονός ότι έχουν υπάρξει και κακές στιγμές. Γενικότερα ναι, πιστεύω πως έχει βοηθήσει στην αποδοχή του αντικειμένου στο ελληνικό κοινό και μπορώ να πω πως είμαι υπέρ, αρκεί να μην ξεπεραστούν τα όρια και μετατραπεί ένα τέτοιο show σε reality.
ΠΙΕΡΙΚΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ 